Niestety, muszę zgodzić się z przedmówcą. Faktem jest że nie obejrzeliśmy całego filmu, bo nie mogliśmy wytrzymać tego humoru, ale pierwsza godzina była straszna. Oczywiście wiemy jak film się skończył, bo wszystko w nim jest do przewidzenia... Przez pierwsze 15 minut jest to prawdziwy dramat - zdradzona żona, mąż, który ją siłą wyrzuca z domu itede. Komediowe wstawki to babcia rozcinająca piłą mechaniczną (skąd ona ją nagle wzięła? wyciągnęła spod sukienki??) sofę i fortepian szeroki na dwa metry. Żenada... Poziom Kevina samego w domu...

A ja sie nie zgadzam.Uwazam,ze to swietny film,szczegolnie ze wzgl.na to jak szeroka palete emocji odczuwanych przez czlowieka przedstawia.Ukazuje zal,smutek,zazdrosc,radosc,poczucie winy i wiele,wiele innych.Natomiast jesli chodzi o aktorow - nie sadze,zeby Tyler kierowal sie rasizmem i pochwalam gre samych Afroamerykanow,sama ostatnio stwierdzilam zenujaco niski poziom tego typu filmow,w wiekszosci bowiem wystepuja biali,a czarnoskorzy aktorzy nie sa wcale od nich gorsi pod tym wzgledem.Na tej samej zasadzie moznaby oskarzyc wszystkie wyrwornie filmowe o faworyzowanie "bladych twarzy".Nie zgadzam sie rowniez z tym,ze nie mozna sie wczuc w klimat,powiedzialabym wrecz,ze to akurat przychodzi najlatwiej.Zas jesli chodzi o babcie - wole ja z pila,nizeli jakichs przyglupow wpadajacych na slupy i slizgajacych sie na skorce od banana,przescigajac sie w rzucaniu k*wami.