Z pamiętnika wściekłej żony/film/Z+pami%C4%99tnika+w%C5%9Bciek%C5%82ej+%C5%BCony-2005-1674732005
pressbook
Inne
SYNOPSIS
Film “Z pamiętnika wściekłej żony”, zgrabne połączenie komedii i dramatu, jest adaptacją bardzo popularnej sztuki Tylera Perry’ego pod tym samym tytułem. Centralną bohaterką filmu jest Helen McCarter (Kimberly Elise), wiodąca na pozór idealny żywot u boku męża Charlesa McCartera (Steve Harris). Przez wiele lat Helen była kochającą i wierną żoną, a Charles robił finansową i zawodową karierę jako znany adwokat. Noszą ubrania będące ostatnim krzykiem mody i jeżdżą modnymi samochodami. Mieszkają w rozległej posiadłości, na którą składają się ekstrawagancka rezydencja, basen, kort tenisowy i mnóstwo kosztownych symboli luksusu, słowem to kawałek raju z dala od miejskiego zgiełku. McCarterowie mają wszystko. Jednak w przeddzień 18-tej rocznicy ślubu Charles oznajmia, że żąda rozwodu, i raj Helen zaczyna się chwiać. Charles brutalnie – i dosłownie – wyrzuca Helen z domu, by zrobić miejsce innej kobiecie. Załadowawszy wszystkie swoje dobra na wóz przeprowadzkowy Helen rusza na wędrówkę, by na nowo posklejać swoje życie. Dzięki wsparciu rodziny, wierze i odrobinie szczęścia znajduje w sobie siłę potrzebną, żeby odzyskać kontrolę nad swą egzystencją. Zaczyna też rozumieć, że jej dramatyczne przeżycia mogą szybko stać się całkiem zabawne, zwłaszcza jeśli włączy się w nie wcale nieproszona, popalająca trawkę i wymachująca spluwą, ale bardzo kochana, babcia Madea (Tyler Perry). Reżyser Darren Grant, umiejętnie przeplatając dramat z komizmem w losach szeregu barwnych i często jakby znajomych postaci, ukazuje sprawy uniwersalne dla wszystkich: odkupienie, przebaczenie, złamane serce, świeżo rozkwitłą miłość, pojednanie, wewnętrzną siłę oraz znaczenie rodziny i wiary.
O PRODUKCJI
Film zachowuje na ekranie pikanterię opowieści, ponadczasowość postaci i optymizm spojrzenia, dzięki którym Tyler Perry stał się sensacją amerykańskiego świata teatru. Zaadaptowana przez samego autora sztuka jest kwintesencją jego stylu. Opowiada historię kobiety, która, fatalnie potraktowana przez męża, musi znaleźć jakiś sposób, by zaleczyć rany i pokierować swym życiem. Towarzyszymy jej w wędrówce od rozpaczy i żądzy zemsty po ukojenie i nowe życie, uczestnicząc w rozdzierających dramatach i śmiejąc się z rubasznych dowcipów przy wtórze wzniosłej muzyki gospel. To pełen pogody obraz życia i kultury Afro-Amerykanów, film, który przemówi do każdego, kto musiał borykać się ze zdradą i cierpieniem zadawanym przez tych, których kocha. Perry czerpie inspiracje do swych sztuk ze swego rodzinnego miasta, Nowego Orleanu, i jego mieszkańców. “Dorastanie w Nowym Orleanie dało mi jedną wspaniałą rzecz – tło. Pewnych scen, które widziałem w dzieciństwie i pewnych postaci po prostu nie da się wymyślić. Podejście do muzyki też zostało mi z dzieciństwa. Spacerując z jednego krańca Bourbon Street na drugi słyszałem najróżniejsze rodzaje muzyki.” Postać wymachującej spluwą i popalającej trawkę babci Madei, grana przez samego Perry’ego w sukni, peruce i grubych okularach, pojawiła się po raz pierwszy w sztuce “I Can Do Bad All by Myself”. Wzbudziła taką sympatię, że poddając się naciskowi widzów Perry umieścił babcię także w “Z pamiętnika wściekłej żony” oraz dwóch innych sztukach. “Madea to skrót od ‘mother dear’ (czyli “droga mama”) - wyjaśnia Perry - “Tak nazywaliśmy jedną z naszych sąsiadek. Szpiegowała wszystkie dzieciaki i jeśli ktoś zrobił coś złego, zawiadamiała rodziców. Filmowa Madea to skrzyżowanie mojej matki, ciotki i wszystkich takich sąsiadek.” Perry tak pisze o swej sztuce: “Historia stara jak świat: dziewczyna poznaje chłopaka, zakochują się, pobierają i chłopak odchodzi. Zastanawiałem się, co dzieje się, gdy chłopakowi coś się przytrafia i żona musi zająć się nim, pomimo tego, że facet dołożył wszelkich starań, żeby skomplikować sytuację między nimi i naprawdę zasłużył na jej furię. Rodzi się pytanie : Ile jesteś w stanie znieść? Gdzie jest twój punkt przełomowy? Gdy zaczynałem scenariusz, pisał się właściwie sam, tyle miały do powiedzenia moje postacie.” Poszukiwania odpowiedniego kandydata na reżysera zawiodły producentów Cannona i Perry’ego do Darrena R. Granta, autora wielokrotnie nagradzanych reklamówek i wideoklipów, na przykład do utworów Destiny’s Child, Missy Elliott, Jay-Z, Jewel czy Busta Rhymes. Grant ze swej strony szukał odpowiedniego materiału, z którym mógłby zadebiutować jako reżyser fabularny. Jak sam mówi: „Niewiele z czytanych przeze mnie scenariuszy porusza mnie tak, jak ten. Płakałem i śmiałem się. Poza tym to mały, niezależny projekt, mieliśmy więc wiele swobody, żeby zrobić z niego coś wyjątkowego, wymieszać dramat i komedię.” Mimo skromnego budżetu film przyciągnął doskonałych aktorów, na przykład Kimberly Elise, Steve’a Harrisa i nominowaną do Oscara laureatkę wielu nagród Emmy Cicely Tyson. Sam Perry gra tu trzy postacie: nieposkromioną Madeę, babcię Helen, Wuja Joe - niechlujnego brata babci, i Briana, kuzyna Helen. Elise, która zagrała już w filmowej wersji “Woman Thou Art Loosed”, była pierwszą kandydatką do roli Helen McCarter. Według Perry’ego “Jako aktorka ma wielką siłę wyrazu, w jej oczach można wyczytać tyle historii.” Złożoność postaci Helen i ewolucja, którą przechodzi, zyskały uznanie aktorki. “Helen jest w pewnym sensie ślepa na samą siebie, na własną urodę i siłę. Bardzo młodo wyszła za mąż i nigdy właściwie nie określiła się jako indywidualna istota ludzka. Obserwujemy kobietę znienacka wrzuconą w nieznaną rzeczywistość, która stara się poskładać na nowo swoje życie i wykreować samą siebie.” Choć dużo trudniej było znaleźć wykonawcę roli Charlesa McCartera, wiarołomnego męża, problem rozwiązał się, gdy, jak opowiada Perry „Steve Harris wszedł, usiadł obok mnie i powiedział mi o Charlesie rzeczy, o których nie miałem pojęcia. Kierownik zdjęć David Claessen mówi: “Darren to bardzo bystry facet, świetnie umie pokazywać emocje na ekranie. Rozmawialiśmy o „Niewiernej” czy „American Beauty” - filmach, które, tak jak nasz, opowiadają o dramatach ludzkich. My dodaliśmy tylko trochę magii do świata, w którym się rozgrywają. Stosowaliśmy różne techniki, żeby zachować realizm sytuacyjny, ale nie realizm w potocznym rozumieniu. Założenie było takie, żeby widzowie dali się wciągnąć w opowieść, ale zarazem cały czas czuli, że to jest specyficzny rodzaj świata. Być może to podnosi ludzi na duchu, jak w kościele. To także jest miejsce, w którym tworzymy magiczną atmosferę.” Jednym z ciekawszych planów filmu jest dom McCarterów, w którego roli wystąpiła prawdziwa siedziba Tylera Perry, Avec Chateau, stojąca na przedmieściach Atlanty. Pracując nad filmem także jako producent Perry świetnie zdawał sobie sprawę, że użyczenie własnego domu odciąży skromny budżet filmu, nie miał jednak pojęcia, co go czeka po rozpoczęciu zdjęć. Dziś śmieje się „Zupełnie jakby do wszystkich pokojów wprowadziło się jakieś plemię. W każdym kącie coś się działo. To była najgłupsza rzecz, jaką w życiu zrobiłem.” Kostiumograf Keith Lewis przygotował kostiumy Perry’ego do trzech różnych ról. “Właściwie tylko zaadaptowałem na potrzeby zdjęć to, co Tyler miał już opracowane na scenę. Do roli Madei zrobiliśmy trzy zestawy pogrubiających poduszek, ze względu na panujący w Atlancie upał. Najwięcej pracy kosztował nas biust, który musiał się naturalnie kołysać, oraz takie wykonanie poduszek, żeby Tyler mógł się swobodnie poruszać.” W teatrze kombinacja uczuciowej odkrywczości i nieskrępowanego komizmu stanowi o unikalności stylu Perry’ego i zyskała mu oddane grono widzów. Film pogłębia tematy poruszane w sztuce i ukazuje nowe oblicza bohaterów. Elise tak opisuje swoje wrażenia: “Film jest wyjątkowy pod wieloma względami. Mieszanina przygnębiającego dramatyzmu i rubasznego humoru to odważny i ciekawy zabieg. I choć historia toczy się wśród Afro-Amerykanów, jest uniwersalna. Helen jest jak każdy z nas – chce być kochana i dawać komuś swoją miłość. Pragnie szacunku i swego miejsca w świecie.” Perry zgadza się z nią: “To film dla każdego, niezależnie od rasy. Dla każdego, kto poznał miłość, ból i cierpienie, i chce się dowiedzieć, jak się z nimi uporać.”
O EKIPIE
Darren R. Grant (reżyseria) ma na swoim koncie ponad 130 wideoklipów i sporo obsypanych nagrodami reklamówek. Jest znany w świecie filmowym ze swej wrodzonej umiejętności do wychwytywania i ukazywania na ekranie dotychczas przeoczonych aspektów osobowości piosenkarzy. Dzięki tej zdolności jest aktualnie najbardziej rozchwytywanym reżyserem klipów do muzyki pop, rhythm and bluesowej i hip-hopowej. Pracował już z takimi sławami jak Jay Z, Destiny’s Child, Jermaine Dupri, Mya, Busta Rhymes, Monica, Jewel, Missy Elliot czy nieżyjąca już Aaliyah. Otrzymał wiele nagród, m.in. za teledyski “Survivor” Destiny Child, „Stomp” Kirka Franklina, „Fill Me In” Craiga Davida oraz “Standing Still” Jewel. „Z pamiętnika wściekłej żony” jest jego fabularnym debiutem reżyserskim. Tyler Perry (produkcja, scenariusz, muzyka / aktor: Madea, Joe, Brian) zdołał w ciągu sześciu lat zamienić pozycję bezdomnego na status najpopularniejszego dramatopisarza Ameryki, którego sztuki jedna po drugiej idą kompletami. Siedem jego produkcji przyniosło 75 milionów dolarów zysku z biletów, a w pięciu z nich również grał oraz reżyserował je. Na pierwsze przedstawienie, „I Know I Have Been Changed”, przyszło zaledwie 30 widzów. Sztuka padła i bezdomnemu Perry’emu pozostała tylko wiara w Boga i w to, że pewnego dnia wszystko się ułoży. Choć niezbyt chętnie zabierał się do wystawienia sztuki ponownie, okazało się, że ta decyzja odmieniła jego życie. Latem 1998 na “I Know I’ve Been Changed” wyprzedano 8 kompletów biletów, a w prestiżowym Fox Theater widzowie dwukrotnie wykupili 9.000 miejsc. Po tym sukcesie Bishop T.D. Jakes zaproponował Perry’emu realizację filmu “Woman Thou Art Loosed,” na podstawie własnej książki. Film zarobił 5 milionów dolarów w 5 miesięcy. Następną reżyserowaną sztukę, “I Can Do Bad All By Myself”, Perry znów napisał sam. W niej po raz pierwszy pojawia się postać Madei, obdarzonej potężnym biustem i brutalnie szczerej babci, która mówi, co chce i kiedy chce. Następne utwory Perry’ego, “Behind Closed Doors”, “Z pamiętnika wściekłej żony”, “Madea’s Family Reunion” i “Madea’s Class Reunion” odniosły ogromny sukces w całym kraju. Niedawno na deskach teatrów rozpoczęto wystawianie najnowszych sztuk Perry’ego “Meet the Browns” i “Why Did I Get Married”. David Claessen (zdjęcia) David Claessen rozpoczął karierę operatora w rodzinnym Amsterdamie pod koniec lat 70-tych. W latach 80-tych podróżował po całym świecie, kręcąc filmy dokumentalne dla europejskich stacji telewizyjnych. Miał okazję współpracować z legendarnym francuskim kamerzystą Henri Alekanem. Najbardziej znane z jego filmów to „Telefon” z Whoopi Goldberg, “Getting In” z Matthew Perry, “Every Dog Has Its Day” z Calistą Flockhart, za który otrzymał nagrodę Kodaka za najlepsze zdjęcia, oraz “The Rosa Parks Story”. Claessen pracował już z reżyserem Darrenem Grantem przy produkcji wideoklipów. Elvin Ross (muzyka) jest autorem oprawy muzycznej ogromnej liczby popularnych przedstawień teatralnych, w tym do wielu sztuk Perry’ego, “I Know I’ve Been Changed”, “ I Can Do Bad All By Myself”, “Z pamiętnika wściekłej żony”, “Madea’s Family Reunion,” “Meet The Browns” i “Madea Goes To Jail” oraz do sztuk Bishopa T.D. Jakes’a “Woman Thou Art Loosed” i “Behind Closed Doors.” Jego dokonania na wielu polach przyniosły mu liczne nagrody, nie tylko za kompozycje muzyczne, ale także np za reżyserię muzyczną, sukcesy w muzyce jazzowej i za wybitne osiągnięcia muzyczne. W dzieciństwie Eros dorastał na przedmieściach Nowego Orleanu, pod przemożnym wpływem tamtejszej muzyki - jazzu, gospel i rhythm and bluesa.
O OBSADZIE
Kimberly Elise (Helen McCarter) zyskała sobie szacunek jako aktorka wybitną rolą Denver w filmie “Pokochać”, za którą otrzymała nagrodę Krytyki Filmowej Chicago za najlepszy debiut oraz nagrodę Golden Satellite dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Ostatnio widzieliśmy ją u boku Denzela Washingtona w remake’u “Przeżyliśmy wojnę” oraz w obsypanym nagrodami „Woman Thou Art Loosed”, w którym jej rolę nagrodzono nominacją do nagrody Independent Spirit Award dla Najlepszej Aktorki. Oprócz tego zagrała w „Przynęcie”, „Desperatkach” i „Johnie Q”. Także jej role w filmach i serialach telewizyjnych uhonorowano wieloma nagrodami. Steve Harris (Charles McCarter) to aktor mający wieloletnie doświadczenie w filmie, telewizji i na scenie. Wystąpił w wielu popularnych serialach TV, w tym w „Ally McBeal”, „Ulicach Nowego Jorku” i „Szpitalu Dobrej Nadziei”. Za rolę w serialu “The Practice” Harris otrzymał dwie nominacje do nagrody Emmy oraz pięć nominacji do nagrody Image Awards (w tym jedną przyznaną). Najbardziej znane filmy z jego udziałem to „Wszystko się wali”, „The Unseen”, „Raport mniejszości”, „Sekta” i „The Rock”. Krytycy chwalą także sceniczne kreacje aktora, zarówno off-broadwayowskie, jak szekspirowskie. Shemar Moore’a (Orlando), zdobywca nagrody Daytime Emmy i pięciu nagród NAACP, jest modelem oraz aktorem telewizyjnym, scenicznym i filmowym. Karierę aktorską rozpoczął w serialu “Żar młodości” rolą Malcolma Wintersa, za którą podczas ośmiu lat jej życia ekranowego otrzymał nagrodę Emmy dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego oraz trzy nominacje do niej, a także pięć nagród NAACP Image Awards. Prowadzi popularne programy telewizyjne i gra w serialach. Na dużym ekranie możemy go oglądać w „Braciach”, “ Never 2 Big”, “Motywie” i niezależnej produkcji „The Seat Filler”. W 2001 debiutował na scenie w musicalu gospel “Fabric of a Man.” Tamara Taylor (Debrah) zawdzięcza debiut aktorski przypadkowemu występowi w serialu “A Different World”, po którym otrzymała rolę w serialu “Ich pięcioro”. Następnie zagrała w filmie telewizyjnym “Miasto Aniołów” i wielu programach i serialach TV, np. “Sześć stóp pod ziemią”, “Jezioro marzeń”, “Providence”, “Everwood” czy “Bez pardonu”. Wystąpiła także w filmie HBO “Introducing Dorothy Dandridge”. W kinie pojawiła się w komedii “Bez czucia”, a na scenie w “For Coloured Girls Who Have Considered Suicide When the Rainbow Is Enuf.”
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.