Dobre ziarno nie wykiełkuje na złym gruncie. I chyba właśnie to stara się pokazać Ken Loach.
Jud Casper jest ambitnym chłopcem, który dostaje raz po raz cięgi od otoczenia. Żyje w górniczym miasteczku pełnym tonących w morzu frustracji mieszkańców. Nie ma praktycznie własnej przestrzeni (dzieli pokój z bratem sadystą), odpowiednich autorytetów (nauczyciele czując się "lepszym pokoleniem" jedynie wyżywają się na młodszych, by ambicje dzieci nigdy nie przerosły ich własnych) oraz przyjaciół (rówieśnicy to marionetki wzorujące się na zawistnych rodzicach). W tym piekle chłopiec znajduje jednak miejsce dla siebie. Jest nim łąka za domem, gdzie oddaje się hodowli sokoła, tytułowej Kes. Zwierze staje się jedyną rzeczą jaka daje Judowi nadzieję.
Ten film to nie tylko emocjonalna petarda, a przede wszystkim portret małego miasteczka bez perspektyw. W oczach Loacha jawią się jako kraina egoistów, którzy wolą ciągnąć najbliższych na dno, niż nimi zaopiekować, by wyrośli na kogoś lepszego. Najbardziej obrywa się instytucji szkolnej. W "Kes" placówki oświatowe zajmują się tresurą dzieci, a hodowla sokoła bliższa jest wychowaniu. Nauczyciele (z jedynym wyjątkiem) chcą ulepić charakter podopiecznych według własnych "widzi mi się", zapominając o ich uczuciach i indywidualności. Rewelacyjna jest scena lekcji WFu. Niespełniony sportowiec urządza dzieciakom na boisku (a późnej w szatni) jeden wielki Sajgon. Po co? W imię własnych zachcianek, samemu sobie tłumacząc, że to jest ok. Niektórzy moim nauczyciele mieli podobnie, więc nie widzę w tym nawet groteski. To cholernie prawdziwy obraz tego co dzieje się za murami miejsca, które pozornie miało nas uczyć...
Dokąd prowadzi cała opowieść można się domyślić. Jednak to jak jest ona poprowadzona to już wielka sztuka. Za to mocne 7.